Paradijs = oneindig (nietwaar)

Vrijdag was een lekker California dagje. Warm weer en veel relaxen in de zon met Amerikaanse muziek, samen met mijn vaste clubje Tankred, Gareth, Nathalie en Julia. Deze hele dag verliep onder het motto ‘opladen voor morgen’, want we zouden gaan zeilen. En dat zeilen was geslaagd. Vroeg in de ochtend ontmoette we, vergezeleld door Sabine en Editha, Ruan, Rich, Johan, Chris, Melinda en Inke. De weg naar het grote meer was prachtig, misschien wel de mooiste route dusver. We reden (Tankred, Julia en ik) naar het noorden via Franschhoek door de bergen, met de ochtendzon op de achtergrond en razijnen soms aan beide kanten. Alleen de heenreis maakte de dag al meer dan goed. Eenmaal aangekomen bij het gigantische ‘lake’, zeg a la het Ijselmeer werd het tijd de bootjes klaar te maken. De zeilboten hadden een naam, die ik ben vergeten maar voor de niet-zeilers onder ons waren het simpele drie meter bootjes met twee zeilen - een groot zeil in het midden en een kleiner zeil voor. Ik ging met Chris in de boot en hij zou mij met windkracht nul laten zien hoe alles werkte. Nog geen uur later kwam er wind en was ik van ‘crew’ gepromoveerd tot ‘kaptein’ (mooi, ik was een Kaptein – Dianne haar achternaam: iod). Nu de wind begon op te komen was het mijn beurt Tankred te leren zeilen en dat lukte me in enkele minuten. Het was echt supergaaf om met z’n tweeen, als onervaren zeilers op een groot meer te racen, want hard gingen we! En jawel, we kapseide na een tijdje. Het was erg grappig want ik was op dat moment crew en zat dus voor en Tankred viel van de boot en het duurde een paar seconde voor ik besefte dat hij overboord was. Op dat moment was de boot ‘out of control’ en klapte die om. Ik heb in tijden niet zo hard gelachen. Verder dat dagje gefrisbeed en gezond en uiteraard weer genoten van de terugreis door de bergen en het gevoel van zeilen. Die avond gingen Tankred en ik koken voor Julia en Gareth, simpele pasta maar prima, behalve dat het al elf uur was tegen die tijd.

De dag erop was ik laat uit bed en dat terwijl ik niet was uitgegaan op zaterdag. Om toch nog wat van mijn dag te maken ging ik met Julia Stellenbosch-mountain beklimmen. Dit is de dichtstbijzijnde berg en ik schat zo’n 800 meter hoog maar met grote en stijle toppen. Hierdoor redde we het niet tot de top te komen maar de klim was erg gezellig en mooi. Julia haar vader is bijenhouder en we waren heel wat natuurlijke nestjes tegengekomen, die allemaal op de foto dus moesten. Die avond was het tijd voor ‘zondagdiner’. Dit is een nieuw ritueel waar we met een groepje (Nathalie, Doreen, Tankred en Julia) gaan eten, dikwijls met andere (in dit geval Jordy, Henrik, Sabine, Editha en Algi). Het idee is elke zondag een ander plekje te verkennen om zo snel alle restaurants te hebben bezocht. Vandaag: Sosoki, een typisch afrikaans restaurant waar ik al eerder had gegeten. Iedereen bestelde ‘Sprinkbok’, ja, vlees van dat mooie beestje. Het was stiekem wel heel erg lekker... Daarna was ik wat gaan drinken tot in de vroege uurtjes met Algi en Jordy, waar ik eindelijk mijn Nederlands kon gebruiken. Algi sprak Afrikaans, Jordy Belgisch en ik Hollands, wat deze drie filosofen uiteraard tot diepgaande gesprekken in slow-motion leidde onder het genot van Guinness!

Maandag kreeg ik te horen dat ik ‘teveel’ courses doe, dus heb ik International Theory and Policy maar weer gedumpt, wat een rooster inhoud met slechts les op dinsdag en woensdag, plus de donderdagavond, juich! Die avond was ik gaan chillen bij Valentin thuis, daarvoor nog uit eten (je zou het hier haast vergeten) en Miami Vice gekeken (wat ene tegenvaller). Vandaag dus colleges en een lunch met Henrik.

Nu me opmaken voor studeren en Utrecht Master regelen... Ja, Tijn wil in Utrecht studeren, maar ik weet niet of ze me willen. Het wordt lastig alles te regelen, zo merkte ik gisteren en vandaag dus. Verder is mijn thesis ingeleverd, lets hope for cum laude...