Toch Stellenbosch tocht

Met het verliefdheidsgevoel in mijn onderbuik vluchtte ik vrijdagavond in het donker door de verlaten straten van de miljoenenstad waar ik mijn laatste avond voorlopig zou beleven. Het had zomaar echt de allerlaatste kunnen zijn toen een vaag figuur heel opdringerig werd. Ik besloot de benen te nemen en belandde al gauw in een echte Irish Pub. Na een Guinness vervolgde ik mijn eenzame dwaaltocht naar een etenstentje, prima.

Diezelfde avond was er een groot feest in het Carvinal Court Hostel, precies onder mijn bed. Natuurlijk geen probleem want ik was samen met wat andere mensen van de dag ervoor uiteraard ook beneden. Het was er druk, heel druk en des te gezelliger. Wat het zo leuk maakte was dat het publiek ruwweg in drie groepen viel te categoriseren: 1) de backpackers uit heel de wereld, 2) blanke Kaapsteders en 3) donkere hiphop mannen met geld. Voeg aan deze lijst een superchille lounge liveband toe en bier voor slechts 0.70 euro en jawel, ik moest het opnieuw met weinig slaap doen.

Carlos, geboren in Costa Rica en op zijn tiende verhuisd naar Zwitserland, nu chefkok en op vakantie, en ik hebben samen voor heel wat vermaak gezorgd. Hij en ik hielden het motto van de nacht ervoor ‘don’t mix politic & party’ er niet in, maar kwamen juist in velle discussie terecht. Met de tijd liep het gebral langzaam over in ‘shoot me up big’ en werden we toch weer dronken en moesten we lekker dansen. Bruno en Daniel, met wie ik de avond ervoor ging eten waren ook fijn beenoefeningen aan het doen en zo barste een echt feest, gedeeltelijk op het balkon, los! Felix, blanke Kaapsteder, en zijn vriend Thomas vertelde mij alles over Stellenbosch en met hen heb ik relaxed een jointje gedeeld. Uzgar, een rijke hiphopper, bleef beweren dat hij niet geloofde dat ik uit Holland kwam, maar dat ik toch echt een Duitser of Engelsman moest zijn. Helaas voor hem had ik mijn paspoort bij me, maar dat wachtte ik een uurtje of wat mee, haha.

Na wederom een zware maar zeer geslaagde nacht ging mijn wekker om 07:00. Dat was wennen, als dat ooit gaat wennen. Ik nam mijn supersize backpack, een hele grote (zware) tas, hockeytas en Kraket rugtas met veel moeite mee uit het geheel houten Hostel om met gevaar voor al deze spullen de trein te pakken. Best vaag om als enige blanke in een trein te zitten. Zeker met het idee dat ik geld en spullen (bij me) had, terwijl deze ‘sloebers’ van ongeveer 1000 euro of minder per jaar leven. Na een uur treinen en de eerste wilde zebra’s gepasseerd was ik in Stellenbosch: WoW.

Stellenbosch, verscholen tussen bergen en omringd door wijnvelden. Ik heb hier in drie uur tijd een topkamer, ingericht en wel – eigen alles, wc, douce, keuken etc. - gevonden plus acht hele leuke huisgenoten (GR en tuin van 2000 m2). De universiteit is ook supermooi, doet denken aan Trinity in Dublin en de plaatjes van Oxford en Princeton. Ik ga het hier allemaal meemaken...